Στο κείμενο που ακολουθεί εξετάζω συγκριτικά τους δύο, διαφορετικούς μεταξύ τους, ρητορικούς τρόπους που καλλιέργησε ο Παντελής Πρεβελάκης ως ποιητής, δηλαδή το μικρό λυρικό ποίημα σε ελεύθερο στίχο [βλέπε τις συλλογές Η Γυμνή Ποίηση (1939), Η Πιο Γυμνή Ποίηση (1941)], και το μακρύ αφηγηματικό ποίημα σε δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο δίστιχο (εδώ μοναδικό, μα ικανό δείγμα: Ο Νέος Ερωτόκριτος στις τρεις διαδοχικές επεξεργασίες του: 1973, 1978, 1985). Σκοπός μου είναι να τονίσω όχι τόσο τις αναμενόμενες θεματικές και μορφικές διαφορές όσο τις υποκείμενες τεχνοτροπιακές (οριακά κι ιδεολογικές) τους συνέχειες. Θα σχολιάσω ακόμη την φαινομενικά ανεξήγητη «υπαναχώρηση» του Πρεβελάκη σε σχέση με το μοντέρνο ποίημα (γράφει ελεύθερο στίχο το '33, και δεκαπεντασύλλαβο το '73;), και εντέλει θα υποστηρίξω ότι τα δύο αυτά, τόσο διαφορετικά, ποιητικά μορφώματα αρδεύονται από κοινές ποιητικές πρακτικές και μια κοινή ποιητική ιδιοσυγκρασία. ¶ρα, τα αίτια που προκαλούν τις διαφορές, θα πρέπει να αναζητηθούν στις στοχαστικές προσαρμογές που επιβάλλει στον ποιητή η εποχή παραγωγής τού εκάστοτε κειμένου και όχι σε δραστική μεταβολή του ποιητικού του credo.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Το 1982 ο Ελύτης εξέδωσε τη σύντομη συλλογή Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας, στην οποία καθένα ποίημα τηρεί ένα κεντρικό μοτίβο που αποδίδεται από τον...
0
Αγορά
