Η πρόθεσή μου, όμως, ήταν άλλη: Να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς και με τους νηφαλιότερους, αρχαίους βηματισμούς του Πλουτάρχου, πώς συγκροτείται και πώς, ενονόματι του λόγου, αποσυντάσσεται ένας γραμματολογικός τόπος, δυνάμει του οποίου και με τη γοητεία του πιστεύουμε ότι λέμε κάτι καινούργιο όταν αντιπαραβάλλουμε ελεγειακά το «νυν» στο «τότε» της λυρικής μας ποίησης. Όταν μάλιστα τον υιοθετούμε, αφελώς και ανεπίγνωστα, για να καταποντίσουμε τον Σικελιανό σ' ένα ιερατικό «τότε», εκτοπίζοντάς τον από το «νυν» του λυρισμού, η αφέλεια και η προκατάληψή μας επιστρέφονται ολόκληρες ως αναπηρία και κυρίως ως στρεβλή συνείδηση της δικής μας εποχής. Ούτε η δική μας εποχή ούτε η εποχή του Σικελιανού υπακούουν συντεταγμένα σ' έναν αδιαίρετο, συλλογικό μύθο, ώστε να δικαιούμαστε σήμερα, εκ του ασφαλούς, να θεωρούμε τη λυρική υψηγορία του Σικελιανού βιώσιμη σε κάποιο κατά φαντασίαν παρελθόν μας και αβίωτη σήμερα.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Είναι η εποχή μας μια εποχή ποιητική; Υπολογίζουμε οι σύγχρονοι Έλληνες την ποίηση ως μέρος της ζωής μας; Βεβαίως, δεν είναι εύκολο να απαντηθεί μια τέτοια...
Language is a perpetual Orphic song, / Which rules with Daedal harmony a throng/ Of thoughts and forms, which else senseless/ and shapeless where1.
Το...
Η Τούλα Παπαπάντου φαίνεται ότι ερωτοτροπεί με τα ποιήματα του Ούλαφ Χάουγκ, αποκρυπτογραφεί τα αέρινα και υδάτινα σημεία του έργου του, ατενίζει μαζί...